Oplaadpunt Buren

Ergens in het voorjaar vroeg Huub Claessens of ik een bijdrage wilde leveren aan de expositie #625buren. Kunstenaars uit Buren laten zich inspireren door de rijke historie van Buren. Natuurlijk wil ik dat! Alleen hoe kan ik met mijn werk Buren eer aan doen? Het maakt me nederig. De vrolijke dames en speelse dieren die normaal van mijn doek aflopen lijken me dit keer niet het doel.

De expositie is in oktober 2020. dus tijd zat om te bedenken wat ik wil gaan schilderen. Mijn worsteling begon met heel veel woorden. Je leest het in Een nieuw doek

Schilder een verhaal

Schilder een verhaal is niets voor niets mijn motto. De beelden in mijn hoofd zijn vaag. Ze vliegen als witte wieven door mijn hoofd. Om ze te vangen, wil ik gewoon beginnen met een schets. Voor me ligt een schoon wit vel. Maar helaas. De woorden dringen voor. Dus begint mijn schilderij voor de expositie met een verhaal. Een verhaal in een veelvoud van stukjes. Ik zie het als een snoer parels. Geen idee wat de lengte van de ketting wordt. Het resultaat weet ik al. Alleen heb ik er nog geen beeld bij.

Maagdelijk wit

Zo begon mijn verhaal. En zo bleef het ook nog wel even. Als Huub eind augustus voor de expositie foto’s wil nemen van de werken van de kunstenaars, kan ik alleen een groot wit doek laten zien.
Inmiddels weet ik wel wat ik wil schilderen. Gelukkig.

Het is precies als ik dacht – het beeld dat ik had, is het geworden. Geïnspireerd op de Aalsdijk, het unieke dijkje aan de rand van Buren – een plek om tot rust te komen – heb ik voor het eerst van mijn leven een landschap geschilderd. Gewoon. Zoals het is. Met de machtige strook ratelpopulieren die de horizon markeren. En natuurlijk de Korne met de spiegeling in het water.

Om de 625 jaar te benadrukken, voeg ik Anna van Buren toe aan het schilderij. Ik ben zo benieuwd of zij in haar tijd ook wandelde over deze unieke dijk. Met laarzen aan denk ik, want het grind zal er toe nog niet gelegen hebben.